Κι όμως υπάρχουν όχι μια ούτε δυο, αλλά τέσσερις περιοχές του πλανήτη όπου δεν ισχύουν οι νόμοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να κλέψεις και να “ξεφύγεις”; Μάλλον τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.
Δεν εννοούμε εμπόλεμες ζώνες ή χώρες με συντάγματα-κουρελόχαρτα. Μιλάμε για πραγματικές περιοχές -και μία πόλη- όπου δεν υπάρχουν νόμοι και κυβερνήσεις, όπου οι άνθρωποι δε λογοδοτούν πουθενά. Μέρη όπου η λέξη “ελευθερία” αποκτά ένα άλλο χρώμα, μια άλλη διάσταση -ονειρική για κάποιους, εφιαλτική για κάποιους άλλους.
Ακούγεται απίστευτο, το ξέρω, αλλά με μια ματιά στη συνέχεια, θα πειστείς κι εσύ.
Μπιρ Ταουίλ
Το Μπιρ Ταουίλ είναι μια περιοχή κατά μήκος των συνόρων μεταξύ της Αιγύπτου και του Σουδάν, η οποία δεν διεκδικείται από καμία χώρα. Γενικά, είναι αρκετά δύσκολο για κάποιον να φτάσει σε εκείνο το σημείο του χάρτη, καθώς βρίσκεται στη μέση του πουθενά, και δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια άδεια έκταση ξηράς γης. Δεν υπάρχουν καν δρόμοι.
Δεν έχει μόνιμους κατοίκους και ως εκ τούτου, δεν έχει και κάποιο διοικητικό όργανο. Σύμφωνα με τον Guardian, λόγω αυτής της κατάστασης, στην περιοχή δεν υπάρχουν καθόλου οι νόμοι.
Ο λόγος που δεν έχει διεκδικηθεί προέρχεται από τη διαμάχη μεταξύ Σουδάν και Αιγύπτου σχετικά με το πού ακριβώς βρίσκονται τα σύνορα μεταξύ των δύο αυτών χωρών. Η διαφωνία διαρκεί εδώ και δεκαετίες, με τη γη αυτή να παραμένει στα αζήτητα.
Ανταρκτική
Το 1959 υπογράφηκε η Συνθήκη της Ανταρκτικής, σύμφωνα με την οποία αυτή η ήπειρος μπορεί να “χρησιμοποιηθεί” αποκλειστικά για επιστημονικές έρευνες και ειρηνικούς σκοπούς. Ταυτόχρονα, η πρόσβαση εκεί παραμένει ελεύθερη για τον καθένα.
Αυτή η ήπειρος, λοιπόν, δεν έχει νόμους, εκτός από πολλές συνθήκες που έχουν υπογραφεί για τη διατήρηση και την προστασία της περιοχής και της άγριας ζωής της. Από νομική άποψη, οι συνθήκες είναι δεσμευτικές μόνο για τις χώρες που τις έχουν υπογράψει. Για τις υπόλοιπες δηλαδή είναι σαν να μην υπάρχουν καθόλου νόμοι στην Ανταρκτική.
Η Ανταρκτική προφανώς και δεν έχει καμία κυβέρνηση, καθώς μιλάμε για το πλέον απομονωμένο μέρος του πλανήτη εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Από την ημέρα που “ανακαλύφθηκε” μέχρι σήμερα, δεν υπήρξαν άνθρωποι που να εγκαταστάθηκαν μόνιμα, σε αντίθεση βέβαια με άλλες τοποθεσίες όπου υπήρχαν μάλιστα και αυτόχθονες πριν “ανακαλυφθούν”.
Ωστόσο, υπάρχουν οικισμοί που χρησιμοποιούνται ως προσωρινές βάσεις για τους ερευνητές, οι οποίοι αφιερώνουν αρκετούς μήνες έως και μερικά χρόνια για τη διεξαγωγή μελετών και πειραμάτων στην περιοχή. Και πέρα απ’ αυτούς, υπάρχουν βέβαια και οι λίγοι και τολμηροί τουρίστες που αποφασίζουν να επισκεφτούν αυτό το μοναδικό μέρος.
Σλαμπ Σίτι
Το Σλαμπ Σίτι, γνωστό και ως “The Slabs”, εκτείνεται σε μία γη 640 στρεμμάτων, που βρίσκεται στην κομητεία Ιμπέριαλ της Καλιφόρνιας. Αρχικά, αυτή η μεγάλη έκταση ήταν η τοποθεσία του στρατοπέδου Dunlap, που ήταν μια από τις βάσεις των Αμερικανών Πεζοναυτών.
Τα κτίρια που στέγαζαν τους στρατιώτες κατεδαφίστηκαν το 1956, αλλά κάποια τμήματα των θεμελίων παρέμειναν και έτσι αυτό που κάποτε ήταν ένας χώρος γεμάτος υποδομές, πλέον κατέληξε ως ένας χώρος γεμάτος με πλάκες από σκυρόδεμα.
Εργάτες από μια κοντινή χημική εταιρεία ανακάλυψαν αυτές τις πλάκες και θεώρησαν ότι ήταν ένα καλό μέρος για να ξεκινήσουν τη δημιουργία ενός οικισμού κοντά στην εργασία τους. Έτσι, με τα χρόνια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή, δημιουργώντας τη δική τους κοινότητα.
Αν και είναι μέρος της Καλιφόρνιας, το μέρος είναι ιδιαίτερα απομονωμένο και δεν είναι ό, τι καλύτερο για να ζει κανείς εκεί. Έτσι, δεν αναπτύχθηκε ποτέ. Σήμερα, η πόλη παραμένει χωρίς νόμους, χωρίς φορολογία και όσοι ζουν εκεί, δεν κυβερνώνται από κανέναν. Η περιοχή δεν έχει τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα και οι άνθρωποι αφήνονται να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Σύμφωνα με τους ίδιους, πρόκειται “για το τελευταίο ελεύθερο μέρος στον κόσμο”.
Παρ’ όλα αυτά, η πόλη έχει κάποιους μόνιμους κατοίκους που ανέρχονται σε κάποιες εκατοντάδες. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει έννομη τάξη, όσοι επιλέγουν να ζήσουν εκεί απλώς εμφανίζονται και στήνουν το σπίτι τους.
Αν και δεν υπάρχουν νόμοι, οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν έρθει σε μερικές άτυπες συμφωνίες μεταξύ τους. Όπως είχε πει κάποτε ένας κάτοικος “εδώ δεν μπλέκεις με τις δουλειές των άλλων, εκτός κι αν κλέψουν κάτι δικό σου”.
Διεθνή ύδατα
Τα διεθνή ύδατα είναι επίσης περιοχές που δεν έχουν νόμους. Εξ ορισμού, τα ύδατα που υπερβαίνουν τα 12 μίλια μιας χώρας δεν υπάγονται πλέον στη δικαιοδοσία της. Αυτά τα νερά ονομάζονται “ανοιχτή θάλασσα” και οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να περάσει με το πλοίο του, να ψαρέψει, να πετάξει από πάνω τους με αεροπλάνο και να τοποθετήσει αγωγούς και καλώδια σε αυτά τα νερά.
Ωστόσο, η Σύμβαση της Ανοιχτής Θάλασσας διασφαλίζει ότι οι παράνομες πράξεις -όπως ο φόνος και η πειρατεία- δικάζονται σύμφωνα με το ναυτικό δίκαιο. Σε περιπτώσεις εγκληματικών πράξεων που λαμβάνουν χώρα σε διεθνή ύδατα, η χώρα στην οποία είναι νηολογημένο ένα σκάφος θα είναι και αυτή που θα πρέπει να επιληφθεί του θέματος.
Παρόλο που δεν υπάρχουν νόμοι για τα διεθνή ύδατα, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι εγκληματίες -αν συλληφθούν- θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους στη χώρα απ’ την οποία προέρχονται, στη χώρα καταγωγής των θυμάτων τους ή όπου συνελήφθησαν. Το θέμα είναι ότι δεν τη γλιτώνουν.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι η ανοιχτή θάλασσα δεν ανήκει σε κανένα έθνος, εξακολουθούν να υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές και συμφωνίες μεταξύ των χωρών που δίνουν δικαιοδοσία για τη σύλληψη εγκληματιών.
