Το να μιλάς δυνατά δεν είναι πάντα ένδειξη εξουσίας ή κακών τρόπων.
Η ψυχολογία έχει την εξήγηση για τη συμπεριφορά αυτή που μπορεί να κυμαίνεται από απλό… ταμπεραμέντο, ως παλιότερα βιώματα, ανάγκη προσοχής ή επιβολής. Εξαιρουμένου προφανώς τυχόν προβλήματος υγείας από όλες αυτές τις εξηγήσεις.
Μιλώντας δυνατά: ζήτημα κουλτούρας ή ιδιοσυγκρασίας;
Η ψυχολογία βλέπει τη συμπεριφορά αυτή, μερικές φορές, ως έκκληση για προσοχή ή μια μορφή κακώς διοχετευμένου συναισθήματος.
Ωστόσο, δεν είναι πάντα θέμα αγένειας ή διογκωμένου εγωισμού.
Σε ορισμένες χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή η Ελλάδα, το να μιλάς δυνατά είναι σχεδόν ο κανόνας. Είναι σημάδι ενθουσιασμού, πάθους, κοινωνικότητας. Είναι μέρος της γλώσσας του σώματος, του μεσογειακού ταμπεραμέντου.
Από την άλλη πλευρά, σε πιο συγκρατημένους λαούς όπως η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία, το να υψώνεις τη φωνή είναι έως αποκρουστικό. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως έλλειψη σεβασμού ή ακόμα και ως εισβολή στον χώρο των άλλων.
Διαβάστε περισσότερα στο ρεπορτάζ του iefimerida.gr πατώντας εδώ
