Ένας από τους κορυφαίους διανοητές και Έλληνες στοχαστές, είχε τόσα πολλά να πει και να μας δείξει το δρόμο για απαντήσεις και νέα… ερωτήματα, μιλώντας στην εκπομπή «διάλογοι». O φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος ήταν ο προσκεκλημένος της τηλεόρασης BEST και συζήτησε με τον Θέμη Κανελλόπουλο για όλα όσα μας οδηγούν στην «Ελλάδα των ονείρων» σε ένα πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Με αναφορές που στιγματίζουν κάθε παραδοχή…
Ο συγγραφέας που έχει ανοίξει δρόμους μίλησε αρχικά για το σήμερα που έχει αρκετά από την απομόνωση, η οποία μας «…οδηγεί στην καλύτερη εκδοχή, στο να σκεφτούμε εμάς τους ίδιους στην χειρότερη να στεναχωρηθούμε και να αδημονήσουμε… Δεν είναι προτιμότερο να σκεφτούμε εμάς τους ίδιους καλύτερα; Να διαλέξουμε και να προχωρήσουμε. Είναι θέμα κατ’ ανάγκην επιλογής, αλλά καμιά φορά οι αναγκαστικές επιλογές είναι καλύτερες από τις ανεξάρτητες».
“η αναγκαιότητα ή η ανάγκη αδιαφορούν για τις θυσίες είναι θέμα δικό μας”
Και ακολουθώντας τον προβληματισμό της αναγκαιότητας ή της ανάγκης ο κ. Ράμφος πρόσθεσε «…συνήθως η αναγκαιότητα ή η ανάγκη αδιαφορούν για τις θυσίες είναι θέμα δικό μας… Όταν κάτι δεν μπορεί να αποφευχθεί μοιραία ή θα το αντιμετωπίσεις ή θα το υποστείς. Καλά είναι να κάνεις κάτι και εσύ…»
“για τους διχασμούς και τις διαιρέσεις δεν έχουμε βρει εμβόλιο”
Για την δοκιμασία της πανδημίας ο Έλληνας φιλόσοφος στάθηκε στο ότι «…δεν είναι χειρότερο από τα άλλα, γιατί εδώ ο εχθρός είναι αόρατος και είναι ένας ιός, αλλού ο εχθρός μπορεί να ήταν αδερφός σου. Νομίζω πιο οδυνηρό… Κι ύστερα αυτό με ένα εμβόλιο αντιμετωπίζεται, αλλά το μίσος, η πικρία περνάνε δεκαετίες και δεν περνάνε…Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι τα κακά συναισθήματα, αυτά που μας πικραίνουν μέσα μας και μας τσακίζουν και δεν μπορούμε να θεραπευτούμε… Για τους διχασμούς και τις διαιρέσεις δεν έχουμε βρει εμβόλιο.» πρόσθεσε για να επισημαίνει πως σε αυτή την περίπτωση τον αντιμετωπίζει τον… εχθρό, αλλά στις άλλες περιπτώσεις «…ποτέ δεν ξέρεις εάν απέναντί σου είσαι εσύ».
“…η επιβίωση δεν είναι ζωή, η επιβίωση είναι αναγωγή του θανάτου, η ζωή είναι κάτι άλλο και αυτό το καταλαβαίνουμε από αυτό το Ελευθερία ή Θάνατος του ’21”
Όσον αφορά για την υπέρτατη αξία εάν είναι η υγεία όπως αναδείχθηκε μέσα από αυτή τη μεγάλη δοκιμασία ο κ. Ράμφος επεσήμανε «πως δεν θεωρώ αυτό, πως είναι η υγεία, γιατί η υγεία συνδέεται πάντα με την επιβίωση και επιβίωση επιδιώκει σύμπασα η φύσις, αλλά όχι και ο άνθρωπος. Η επιβίωση δεν είναι ζωή, η επιβίωση είναι αναγωγή του θανάτου, η ζωή είναι κάτι άλλο και αυτό το καταλαβαίνουμε από αυτό το Ελευθερία ή Θάνατος του ’21. Στο Ελευθερία ή Θάνατος του ’21 σημαίνει ότι η πραγματική ζωή είναι η υπέρβαση του θανάτου, ασχέτως εάν πεθαίνεις κάποια στιγμή από τη ζωή σου. Δηλαδή, ότι είναι οι αξίες και όχι η ζωή σου. Επομένως, όχι δεν είναι η υγεία, απλώς στον τόπο μας η υγεία είναι το ανώτερο και για αυτό το λόγο και πολύ εύκολα τσακωνόμαστε…»
“Οι αποστάσεις είναι πολύ καλό γιατί μας διδάσκουν όρια”
Μέσα σε όλα όμως πια μπήκε η απόσταση, τί όμως μας… διδάσκει; «Το να βλέπουμε τα πράγματα εξ’ αποστάσεως δεν είναι κακό γιατί μπορεί να τα βλέπουμε καθαρότερα, από το να τα βλέπουμε μέσα από τα δικά μας τα συναισθήματα τα οποία πολλές φορές παραποιούμε τις καταστάσεις. Η απόσταση είναι καλό γιατί αναγνωρίζουμε την οντότητα του άλλου. Εμείς στην Ελλάδα είμαστε πολύ συναισθηματικοί καταργούμε τις αποστάσεις γινόμαστε αδέρφια σε 5 δευτερόλεπτα και τα επόμενα 5 σφαζόμαστε για πάρα πολύ απλούς λόγους. Οι αποστάσεις είναι πολύ καλό γιατί μας διδάσκουν όρια…», πρόσθεσε στην αναφορά του.
“οι πολιτισμοί υποφέρουν επειδή ακριβώς ο εσωτερικός χρόνος είναι τόσο παθητικός, ώστε η ανάγκη των αλλαγών δεν υφίσταται”
Υπάρχει φυσικά και ο χρόνος που πια… μετράει και εδώ υπάρχει μια ευκαιρία «…να σκεφτούμε πως ο βαθιά αυθεντικός χρόνος δεν είναι ο φυσικός, δεν είναι το 24ωρο, η εβδομάδα, ο μήνας, τα χρόνια, αλλά είναι ο εσωτερικός μας ρυθμός ο χρόνος και ανάλογα με την παθητικότητα ή την ενεργητικότητα του εσωτερικού μας χρόνου, τότε αλλάζει ή δεν αλλάζει ο κόσμος. Συνήθως οι πολιτισμοί υποφέρουν επειδή ακριβώς ο εσωτερικός χρόνος είναι τόσο παθητικός, ώστε η ανάγκη των αλλαγών δεν υφίσταται. Η ενέργεια του εσωτερικού χρόνου, δηλαδή οι σκοποί που βάζουμε και ότι κυνηγάμε είναι αυτό που αλλάζει τον κόσμο και εμάς τους ίδιους. Ο φυσικός χρόνος είναι ο ίδιος και για εμάς και για τις τσουκνίδες… Δεν αλλάζει ο φυσικός χρόνος. Ενώ ο εσωτερικός χρόνος μας ρωτάει γιατί έχει να κάνει με τους σκοπούς της ζωής μας…»
Σε λίγο περισσότερα….
Δείτε την εκπομπή
