Είτε τον τερματισμό του λιβυκού εμφυλίου και την προαγωγή της ειρήνης έχουμε κατά νουν είτε τα ελληνικά συμφέροντα, ο ενθουσιασμός δεν θα ’ταν μόνο αστόχαστος αλλά και επικίνδυνος: Η διάσκεψη του Βερολίνου παρέδωσε τα πράγματα σχεδόν εκεί που τα παρέλαβε. Μολονότι το υπέρ εκεχειρίας σχέδιο το υπέγραψαν όλες οι ξένες δυνάμεις, δεν το συνυπέγραψαν οι δύο επικεφαλής των Λίβυων εμπολέμων, ο πρωθυπουργός Αλ Σαράζ και ο στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ. Κι αυτό αρκεί για να θέσει εν αμφιβόλω την ειρηνευτική διαδικασία. Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων είναι εφικτός, το μαρτυρεί η ιστορία. Αντίθετα, δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί και να ριζώσει η ειρήνη επειδή έτσι αποφάσισαν οι υψηλοί παρασκηνιακοί εκπρόσωποι των αντιμαχομένων, όταν οι ίδιοι οι αντιμαχόμενοι συνεχίζουν να εμπιστεύονται μόνο τα όπλα τους.
Η παραδεδομένη θεραπευτική φόρμουλα «ο τρώσας και ιάσεται» δεν είναι πανάκεια. Εχει πάντοτε τα όριά της. Και τα όρια αυτά αποδεικνύονται εξαιρετικά στενά όταν οι τρώσαντες δεν αναγνωρίζουν, έστω υποκριτικά, αφενός ότι η μέχρι τώρα εμπλοκή τους υπήρξε διαλυτική και νοσογόνα, αφετέρου ότι ο κύριος στόχος τους δεν είναι ο δηλούμενος (η ειρήνη), αλλά η συμμετοχή στη διανομή των λαφύρων. Το λιβυκό πετρέλαιο θα σκανδάλιζε και αγίους. Και άγιοι στη διεθνή σκηνή δεν κυκλοφορούν. Αίφνης, στο Βερολίνο συμπρωταγωνίστησαν σε ελάχιστα πειστική παράσταση φιλάνθρωπου ειρηνευτικού μοραλισμού διεθνείς δυνάμεις εξακολουθητικώς κυνικές, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των οποίων παρέδωσαν τη Λιβύη σε παρατεταμένο εμφύλιο, με την πρόφαση μάλιστα του εκδημοκρατισμού της. Σε τέτοιο πλαίσιο κραυγαλέας αναντιστοιχίας ανάμεσα σε προθέσεις και δηλώσεις, αναμενόμενο ήταν να δρέψει δάφνες ο «ειρηνοποιός της Συρίας» Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Να εμφανιστεί δηλαδή σαν βασανισμένος από την έγνοια της εκεχειρίας αυτός που «εμπλούτισε» τα πεδία των μαχών στη Λιβύη με μερικές χιλιάδες τζιχαντιστές μισθοφόρους του, του ίδιου φυράματος μ’ εκείνους που μακέλεψαν εν ονόματι του νεοοθωμανισμού του τους Κούρδους της Συρίας.
Μόνο οι αυταπάτες μας απεικονίζουν «απομονωμένο» τον Ερντογάν. Οι ίδιες αυταπάτες που μας διαβεβαιώνουν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση υπολογίζει πράγματι ως δικά της ακριτικά νησιά τα ελληνικά νησιά του Βορείου Αιγαίου και ως δική της ΑΟΖ την ΑΟΖ της Κύπρου. Οσο ο Ερντογάν χρησιμοποιεί σαν πιόνια του εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, η Γερμανία, δηλαδή η Ε.Ε., θα παραμένει δυστυχώς του χεριού του.
του Παντελή Μπουκάλα από την www.kathimerini.gr
