γράφει ο Θανάσης Κ.
Η Κυβέρνηση επαναλαμβάνει συνεχώς, ότι “με την Τουρκία έχουμε διαφορές που δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν”, αλλά είναι καλύτερα να μιλάμε μεταξύ μας, παρά να είμαστε συνεχώς… “με το δάχτυλο στη σκανδάλη”!
Πρόκειται για μιας διατύπωση που έχει τόση αξία, όσο και το γνωστό εκείνο: Κάλλιο να είσαι νέος, πλούσιος και υγιής, παρά γέρος φτωχός και άσχημος! Είναι η υποκατάσταση της Πολιτικής – στην περίπτωσή μας της Εξωτερικής Πολιτικής – με αυτονόητα ευχολόγια!Γιατί, απλούστατα κανείς δεν “θέλει” να ζει με το δάχτυλο στη σκανδάλη!
Όλοι την Ειρήνη θέλουμε. Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε όταν ο διπλανός μας δεν θέλει την Ειρήνη και μας απειλεί συνεχώς…Και κανείς δεν υποστηρίζει ότι, τάχα, “δεν πρέπει να μιλάμε με την Τουρκία”! Δηλαδή μια χώρα με την οποία έχουμε κανονικές διπλωματικές σχέσεις και ανήκουμε στον ίδιο αμυντικό οργανισμό. Άρα, έτσι κι αλλιώς, μιλάμε.
Το ερώτημα είναι άλλο – εντελώς διαφορετικό: Μιλώντας με την Τουρκία, έτσι απλά, θα λύσουμε τα προβλήματά μας μαζί της; Αν ναι, γιατί δεν τα λύσαμε ως τώρα (οι διερευνητικές συνομιλίες άρχισαν εδώ και 22 χρόνια…) Κι αν όχι, τότε το ερώτημα είναι εντελώς διαφορετικό: Ποιό είναι – επιτέλους – το πρόβλημα με την Τουρκία, και τι πρέπει να κάνουμε για να το λύσουμε; Αν είναι απλώς κάποιες “παρεξηγήσεις” ή μια “αταβιστικά αναπαραγόμενη από το παρελθόν εχθρότητα” ανάμεσα στις δύο χώρες, τότε, πράγματι, ο συνεχής διάλογος και τα ήρεμα νερά, θα μπορούσαν βαθμιαία να αμβλύνουν τις τριβές ανάμεσά μας…Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα ΔΕΝ είναι κάποιες “παρεξηγήσεις” ούτε ο απόηχος μιας παλαιάς “εχθρότητας”.
Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία επιδεικνύει επεκτατισμό σε βάρος μας και αναθεωρητική συμπεριφορά γενικότερα προς πάσαν κατεύθυνση! Και μάλιστα έχει δώσει όνομα σε αυτή τη στρατηγική της, την ονομάζει “Γαλάζια Πατρίδα”…Τη διακηρύσσει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, προσπαθώντας να υφαρπάξει ΚΑΙ κυριαρχία ΚΑΙ κυριαρχικά δικαιώματα από την Ελλάδα. Δημιουργώντας συνεχώς τετελεσμένα σε βάρος της. Αλλά προκαλώντας και τριβές με άλλες χώρες της περιοχής…
Κι αν ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε από την πλευρά της Τουρκίας, το ερώτημα είναι ΤΙ ακριβώς κάνουμε εμείς;Της κάνουμε… ψυχοθεραπεία, για να την “ηρεμήσουμε”;Διακηρύσσουμε τη… “φιλία μας” μαζί της, για να την καθησυχάσουμε;Ή δημιουργούμε ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ εναντίον της για να την αποθαρρύνουμε, να εξισορροπήσουμε τις πιέσεις που μας ασκεί και να αποτρέψουμε τα χειρότερα που ετοιμάζει;Γιατί όποιος κάνει ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ Πολιτική έναντι επίβουλου γείτονα, μπορεί μετά να μιλάει μαζί του όσο θέλει.Όμως όποιος ΔΕΝ κάνει ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ Πολιτική, όποιος εξαντλείται σε συνεχείς χειρονομίες και “διακηρύξεις φιλίας” προς όποιον συνεχώς τον απειλεί, τότε απλώς στο τέλος χάνει τα πάντα.Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα ΔΕΝ είναι ΑΝ μιλάμε με την Τουρκία.Το πρόβλημα είναι ΑΝ έχουμε ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ Πολιτική απέναντι της.
Κι εμείς τώρα τελευταία ΔΕΝ έχουμε…Όταν μας προκαλούν και δεν αντιδράμε, ΔΕΝ έχουμε…Πώς; Αυτό είναι μήπως “υπερβολικό”; Μήπως είναι “άδικ;Για να δούμε:
* Τι νόημα έχει να μιλάμε για “ήρεμα νερά” με την Τουρκία, όταν η Άγκυρα “απαγορεύει” στην Ελλάδα να δημιουργήσει θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο – στο Κεντρικό, ακόμα και στο Δυτικό Αιγαίο – κι όταν απαιτεί να ζητάμε την άδειά της για να εξαγγείλουμε θαλάσσια πάρκα μέσα στη δική μας δικαιοδοσία, βάσει του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας – που η ίδια ΔΕΝ έχει προσυπογράψει;Κι όταν, αντίθετα, είναι η Τουρκία που εξαγγέλλει θαλάσσια πάρκα μέσα στην ελληνικής δικαιοδοσίας ΑΟΖ στο Αιγαίο – που εμείς δεν έχουμε τολμήσει ακόμα να ανακηρύξουμε;Τι είδους “ήρεμα νερά” είναι αυτά;Δεν είναι ήρεμα, γιατί πείστηκε η Τουρκία να μη μας προκαλεί.Είναι “ήρεμα”, γιατί εμείς δείχνουμε να μην αντιδρούμε στις τουρκικές προκλήσεις που κλιμακώνονται συνέχεια.
Κι ενώ η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί, εμείς πανηγυρίζουμε που… δεν “ζούμε με το δάχτυλο στη σκανδάλη”.Μα άμα είναι έτσι παιδιά, υπάρχει και καλύτερη “λύση”:Να ζητήσουμε μόνοι μας να… προσχωρήσουμε πίσω στην Οθωμανική Αυτοκρατορία – και να τελειώνουμε πια!Να γίνουμε επαρχία της Τουρκίας, και να μην έχουμε ούτε προστριβές ούτε τίποτα. Άσε που δεν θα ζούμε πια “με το δάχτυλο στη σκανδάλη” απέναντί της…Αν όμως θέλουμε να παραμείνουμε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, υπάρχουν προκλήσεις που ΔΕΝ μπορούμε να τις αγνοούμε. Γιατί αν τις αγνοήσουμε σήμερα, θα κλιμακωθούν αύριο. Κι αν κλιμακωθούν, θα χρειαστεί κάποια στιγμή να τις αντιμετωπίσουμε, από χειρότερες θέσεις. Και χωρίς συμμάχους πια…Γιατί όποιος δεν βάζει όρια σε όσους γείτονες επιβουλεύονται την ύπαρξη και τα κυριαρχικά του δικαιώματα, μένει τελικά ολομόναχος! Δεν το υπολογίζει κανείς ως “σύμμαχό”…
Συμμαχίες χτίζεις όταν δείχνεις διάθεση να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι όταν παρακαλάς να… αφοπλιστείς! Γιατί αυτό σημαίνει “δεν θέλω να ζω με το δάχτυλο στη σκανδάλη” έναντι επίβουλου επεκτατιστή γείτονα…Η λέξη “συμμαχία” βγαίνει από το “σύν” και “μάχομαι”. Δηλαδή πολεμάω μαζί με άλλους κατά κοινού εχθρού…Αν δεν έχω καμία όρεξη, ούτε καν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, κανείς τρίτος δεν θα με αντιμετωπίσει ως “δυνητικό σύμμαχο”.Τέτοιες ανοησίες ουσιαστικά ακυρώνουν κάθε περιθώριο να βρούμε “συμμάχους” κατά κοινού εχθρού.Άρα ακυρώνουν κάθε εξωτερική Πολιτική.
Γιατί Εξωτερική Πολιτική αυτό σημαίνει πάνω απ’ όλα: Βρίσκω συμμάχους και συγκροτώ συμμαχίες…Όταν δηλώνω ότι “δεν θέλω να είμαι με το δάχτυλο στη σκανδάλη” στέλνω διπλό μήνυμα:– Απέναντι στους εχθρούς μου, να κλιμακώσουν, γιατί έχω δηλώσει απροθυμία να τους βάλω όρια.– Κι απέναντι σε “δυνητικούς συμμάχους”, να ΜΗΝ υπολογίζουν σε μένα…
* Κι ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν, το 1938, όταν γύριζε από το Μόναχο, πανηγύριζε ότι δεν θα χρειαστεί ξανά η χώρα του, η Μεγάλη Βρετανία, να βρεθεί με το “δάχτυλο στη σκανδάλη”. Γιατί η συμφωνία του με τον Χίτλερ εξασφάλιζε, λέει “την Ειρήνη για μια γενιά”.Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η Βρετανία βρέθηκε απροετοίμαστη σε Πόλεμο με τον Χίτλερ!Γιατί ο “Κατευνασμός” αποθρασύνει πάντα τον επιτιθέμενο και απονευρώνει πάντα τον αμυνόμενο…
* Υπάρχουν και αντίστοιχα ελληνικά προηγούμενα:Το 1964, όταν οι Τούρκοι απειλούσαν εισβολή στην Κύπρο, οι Αμερικανοί ενημέρωσαν τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.Τότε, ο “γέρος της Δημοκρατίας” τους απάντησε!– Ο Πόλεμος με την Τουρκία θα ήταν τρέλα, πράγματι. Αλλά αν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του τρελάδικου, η Ελλάδα ευχαρίστως διαβεί το κατώφλι.Προφανώς ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν είχε κανένα πρόβλημα να “ζει με το δάχτυλο στη σκανδάλη”, προκειμένου να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα…Και η δήλωσή του εκείνη λειτούργησε όντως, “αποτρεπτικά”!Μετά απ’ αυτό ξέρετε τι έγινε;Ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Λύντον Τζόνσον έστειλε προς τον τότε Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού, την περιβόητη επιστολή, με την οποία του διαμήνυε, να ΜΗΝ τολμήσει να εισβάλει στην Κύπρο…Και η Τουρκία τότε ΔΕΝ το τόλμησε….
Η Τουρκία το τόλμησε, όμως, δέκα χρόνια αργότερα, όταν η χούντα της Αθήνας είχε ήδη απομακρύνει την ελληνική μεραρχία που είχε μυστικά μεταφέρει ο Γεώργιος Παπανδρέου στην Κύπρο το 1964.Προφανώς ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν κι αυτός με την άποψη ότι “δεν πρέπει να ζούμε με το δάχτυλο στη σκανδάλη με την Τουρκία”…Για την ακρίβεια, ο Παπαδόπουλος δεν είχε κρύψει την διάθεσή του να προχωρήσει και σε μιαν… ομοσπονδία με την Τουρκία!Φανταστείτε: Ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου που μετέφερε την ελληνική μεραρχία στην Κύπρο (1964) και την κατέστησε απόρθητη – ενώ ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος που την πήρε πίσω (1967), αφήνοντας την Κύπρο ανοχύρωτη.Φυσικά η τραγωδία της Κύπρου ολοκληρώθηκε με το πραξικόπημα του Ιωαννίδη κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, το 1974.Ολοκληρώθηκε το 1974, αλλά είχε αρχίσει όταν ο Παπαδόπουλος απέσυρε τη μεραρχία το Νοέμβριο του 1967. Μετά απ’ αυτό ήταν θέμα χρόνου, πότε οι Τούρκοι θα έκαναν αυτό που επιδίωκαν ήδη από το 1964…
* Κι αν δεν θέλετε να πηγαίνετε τόσο πίσω, ελάτε στα τωρινά:Όταν επιτέθηκε η Ρωσία στην Ουκρανία, κανείς δεν είπε στην Ουκρανία:– Ελάτε να τα βρούμε με τη Ρωσία. Δεν είναι σωστό να ζείτε με το δάχτυλο στη σκανδάλη απέναντι στους Ρώσους…Όλοι υποστήριξαν τους Ουκρανούς που πολεμάνε για να αποκρούσουν τη Ρωσική εισβολή.Φαίνεται ότι οι Ουκρανοί έχουν δικαίωμα να αποκρούουν τη Ρωσική εισβολή. Αλλά ο Ελληνισμός δεν έχει δικαίωμα να αποκρούσει τις γκρίζες ζώνες που δημιουργεί συνεχώς η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας στο Ανατολικό Αιαγίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, τώρα και σε όλο το υπόλοιπο Αιγαίο…Οι Ουκρανοί είναι “αυτονόητο” ότι πρέπει να πολεμήσουν τους “Ρώσους εισβολείς” μέχρις εσχάτων. Αλλά οι Έλληνες δεν πρέπει να ζουν “με το δάχτυλο στην σκανδάλη”.Μπορεί να σκίσουν (κατά λάθος) κανένα καλσόν!Μπορεί να χαλάσει και το μανικιούρ…Αυτό που το πάς;
* Το Ισραήλ δεν θα υπήρχε τώρα, αν δεν ήταν πρόθυμο “να ζει με το δάχτυλο στη σκανδάλη”, επί 70 χρόνια.Και τους Παλαιστίνιους που τόσο υποστηρίζουν κάποιοι δικοί μας, δεν θα τους υποστήριζε κανείς σήμερα, αν δεν ζούσαν κι αυτοί με το δάχτυλο στη σκανδάλη συνεχώς.Όσες κοινωνίες επιβίωσαν και δημιούργησαν Πολιτισμό, ανά τους Αιώνες, ήταν κοινωνίες που διέφεραν μεταξύ τους σε πολλά, αλλά είχαν ένα κοινό:Ήταν έτοιμες υπερασπιστούν τον εαυτό τους!Με το χέρι στο σπαθί ή με το δάχτυλο στη σκανδάλη.Όλες οι κοινωνίες που ήταν πρόθυμες να υπερασπιστούν τον εαυτό τους δεν τα κατάφερναν πάντα.Αλλά όλες οι κοινωνίες που επιβίωσαν και δημιούργησαν Πολιτισμό, ΟΛΕΣ απέδειξαν την αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και την Ελευθερία τους.ΌΛΕΣ!
* Όποιος λέει “δεν θέλω να ζώ με το δάχτυλο στη σκανδάλη”, στην πραγματικότητα διακηρύσσει ότι δεν είναι πρόθυμος να κάνει θυσίες για την Ελευθερία του! Εκλαμβάνει την Ελευθερία του ως “δεδομένη”.Άρα είναι “τσαμπατζής” της Ελευθερίας – του υπέρτατου αγαθού!Κοινωνίες “τσαμπατζήδων” και απρόθυμων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους δεν επιβίωσαν ποτέ… Όποιος δεν θέλει να ζει με το “δάχτυλο στη σκανδάλη”, ΔΕΝ αξίζει την Ελευθερία του. Και τελικώς τη χάνει. Πάντα…
ΥΓ. Και μια που μας έπιασε ο πόνος για “διάλογο”, κάποτε πρέπει να κάνουμε διάλογο κι αναμεταξύ μας:Να συζητήσουμε μέσα στην Ελλάδα, τι θέλουμε από τον εαυτό μας, τι είμαστε και ποιοί μας εκπροσωπούν.
Είμαστε αθεράπευτοι ραγιάδες, είναι εθελόδουλοι, είμαστε… μαντάμ σουσούδες που φωνάζουμε για την “Ελευθερία” των Ουκρανών και των Παλαιστινίων, αλλά δεν λέμε λέξη για τη δική μας Ελευθερία όταν απειλείται;
Τι στην ευχή είμαστε;Και ποιοι μας εκπροσωπούν…
(Κι όχι μόνο στην Κυβέρνηση. Στην Αντιπολίτευση, ακόμα χειρότερα…
