Η τελευταία φορά που ο Κώστας Χριστοφιδέλης φόρεσε τη φόρμα με το εθνόσημο ήταν το 2013 στα μπαράζ πρόκρισης στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κόντρα στο Βέλγιο.
Έχοντας πλέον εγκαταλείψει την ενεργό δράση (το 2019), επέστρεψε στη γαλανόλευκη, αυτή τη φορά με το ρόλο του προπονητή και άμεσου συνεργάτη των Ντάντε Μπονιφάντε, Σαμουέλε Πάπι στη νέα προσπάθεια που ξεκινά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Για τον ίδιο η παρουσία του στην εθνική είναι μια μεγάλη πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζει με μεγάλο ενθουσιασμό, ενώ ξεκαθαρίζει ότι χρειάζεται υπομονή προκειμένου να χτιστεί κάτι καλό, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει εντυπωσιασμένος από την εξέλιξη των νέων παιδιών.
Αναλυτικά τα όσα είπε ο Κώστας Χριστοφιδέλης στο www.volleyball.gr:
-Mετά από 10 χρόνια επιστρέφεις στην εθνική αλλά έχοντας πλέον έναν άλλο ρόλο. Ποια είναι τα συναισθήματα σου;
«Υπάρχει ενθουσιασμός γιατί αφενός μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω πλέον ως προπονητής και αφετέρου είμαι ξανά στην Εθνική ομάδα. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και την άφιξη των δύο Ιταλών προπονητών καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό και με πόση όρεξη ξεκινάς αυτήν την προσπάθεια που γνωρίζεις ότι θα σε βοηθήσει κι εσένα να γίνεις καλύτερος, αλλά κι εσύ να βοηθήσεις το τιμ ώστε να πραγματοποιήσουμε αυτό που θέλουμε μακροπρόθεσμα».
-Πολλές «πάσες» μοίρασες με την πρώτη σου απάντηση και ας πιάσουμε ένα, ένα τα θέματα… Αρχικά θέλω να σε ρωτήσω πως ξεκίνησε η ιστορία για την επιστροφή σου στην εθνική ομάδα.
«Με προσέγγισε ο πρόεδρος κ. Καραμπέτσος και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε η προοπτική να είμαι στο πλευρό ενός ξένου προπονητή. Προφανώς η απάντηση μου ήταν θετική εφόσον ο προπονητής ήταν κάποιος τον οποίο θα μπορούσα να βοηθήσω αλλά κι εγώ να μάθω πράγματα δίπλα του. Αυτή ήταν η πρώτη μας κουβέντα πριν από αρκετό καιρό και τελικά έγινε πραγματικότητα. Κι ήταν πιο εύκολο το δικό μου ναι από τη στιγμή που μου αποκάλυψε τα ονόματα καθώς τους γνωρίζω και τους δύο, ειδικά τον Ντάντε με τον οποίο διατηρώ και προσωπική επαφή».
-Πως προέκυψε αυτή η σχέση;
«Κατ’ αρχήν είμαστε ίδια γενιά και παίζαμε αντίπαλοι από τις αναπτυξιακές εθνικές ομάδες μέχρι την ανδρών και μέσα στο πέρασμα των χρόνων αποκτήσαμε επαφή η οποία έγινε πιο στενή την τελευταία τριετία όταν βρέθηκε στο προπονητικό τιμ του κ. Λορεντζέτι στην Τρεντίνο. Το 2019, στην τελευταία μου σεζόν ως αθλητής του Ολυμπιακού, είχαμε αντιμετωπίσει την Τρεντίνο στον ημιτελικό του Challenge Cup και εκεί είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε από κοντά».
-Άρα ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για σένα η παρουσία των Μπονιφάντε, Πάπι στον πάγκο της εθνικής.
«Εννοείται… Είναι νέα παιδιά, πολύ φιλόδοξοι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Προφανώς ένας πιο έμπειρος προπονητής μπορεί να είχε περισσότερες γνώσεις, αλλά προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ να συνεργάζομαι με ανθρώπους όχι απλά της ίδιας γενιάς, αλλά που έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης.»
-Δεν παύει όμως να είναι κι ένα μεγάλο στοίχημα η επιλογή αυτών των νέων προπονητών. Πιστεύεις ότι ταιριάζει αυτή η επιλογή σ’ αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε στην εθνική ομάδα;
«Πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα και είμαι υπέρμαχος των καλών συνεργασιών. Δεν θεωρώ πλέον ότι υπάρχουν στο παγκόσμιο βόλεϊ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι προπονητές-δάσκαλοι, οι προπονητές-ηγέτες με την ισχυρή φυσιογνωμία που μπορούν να επιβληθούν και να διαχειριστούν ένα γκρουπ αθλητών. Άρα πιστεύω στις καλές συνεργασίες κι αυτό είναι κάτι που γινόταν σε άλλα αθλήματα και τώρα σιγά, σιγά γίνεται και στο βόλεϊ. Το μειονέκτημα της έλλειψης εμπειρίας, αυτομάτως μετατρέπεται σε πλεονέκτημα γιατί διαμορφώνεις ένα καλό τιμ, καλούς συνεργάτες κι ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να φέρουμε σούπερ τα ονόματα και να κρεμόμασταν από τα χείλη τους για να ακούσουμε τι θα πουν. Δεν την έχουμε όμως, άρα ο επόμενος τρόπος δουλειάς, κι αυτή είναι η φιλοσοφία μου ως προπονητής, είναι οι συνεργασίες. Όχι μόνο ανάμεσα στα μέλη του προπονητικού τιμ, αλλά και με τους παίκτες γιατί και οι παίκτες είναι συνεργάτες μας».
-Στην αρχή της κουβέντας μας είπες ότι πέραν όλων των άλλων είπες το «ναι» προκειμένου να βοηθήσεις για να πραγματοποιήσουμε αυτό που θέλουμε μακροπρόθεσμα. Που θέλουμε να φτάσουμε λοιπόν;
«Ο στόχος της εθνικής ομάδας κι αυτό που θέλουμε είναι να υπάρχει πρόοδος. Δεν πρέπει να βλέπουμε πολύ μακριά, αλλά να κάνουμε βήματα μπροστά. Αργά, αλλά σταθερά. Υπάρχει μια σταδιακή ανανέωση, η οποία πρέπει να γίνει, γιατί υπάρχουν νέα παιδιά. Σίγουρα πρέπει να έχουμε υπομονή για να έρθει το αποτέλεσμα. αλλά από την άλλη σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε ούτε να υποτιμήσουμε ούτε να αφήσουμε κάποια διοργάνωση. Πρέπει να είμαστε εκεί και να τα συνδυάσουμε όλα. Και την απόδοση και την ανανέωση με την ένταξη νέων παιδιών προκειμένου να τους μεταδώσουμε αυτό το οποίο θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια έλειπε από την εθνική ομάδα, από αυτά που άκουγα και έβλεπα»
-Τι είναι αυτό;
«Στην εθνική ομάδα θα είναι όσα παιδιά θέλουνε. Είναι πολύ σημαντικό αυτοί. Ακόμη και οι ικανοί πρέπει να καταλάβουν ότι θα πρέπει να είναι στην εθνική ομάδα επειδή το θέλουν. Γιατί ένας ικανός αθλητής αν δεν θέλει και τον φέρουμε στην ομάδα τότε κάνει κακό. Όχι μόνο με την απόδοση του, αλλά με την στάση του».
-Ήσουν μέλος της εθνικής που έζησε την καλύτερη της περίοδο. Με συμμετοχές σε όλα τα μεγάλα τουρνουά και σημαντικές διακρίσεις. Ακολούθησε μια περίοδος όπου χαθήκαμε από το προσκήνιο για να επιστρέψουμε στα δύο τελευταία ευρωπαϊκά. Αυτά που έγιναν την τελευταία τετραετία είναι μια βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να χτίσουμε κάτι ακόμη καλύτερο;
«Προφανώς και είναι… Νωρίτερα μιλώντας για τον μεγάλο στόχο είπα ότι θέλουμε να έχουμε πρόοδο. Τι σημαίνει πρόοδος; Έχουμε δύο σερί συμμετοχές στα ευρωπαϊκά και θα επιδιώξουμε να είμαστε πάλι εκεί κι αυτός είναι ο βασικός μας στόχος. Οι Μεσογειακοί Αγώνες που προηγούνται είναι μια τεράστια ευκαιρία και για εμάς στο προπονητικό τιμ, αλλά και για τους αθλητές. Όπως είδατε στις κλήσεις έχουμε πολλά νέα παιδιά και θα κληθούν και άλλα ώστε να μπορέσουν να προπονηθούν μαζί μας. Το ποιος θα επιλεγεί είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι να βλέπουμε αθλητές οι οποίοι αποδίδουν καλά μέσα στο γήπεδο και να προβληματιζόμαστε, όπως γινόταν στο παρελθόν, για το ποιοι θα είναι στην αποστολή και όχι να ξέρεις εκ των προτέρων ποιοι θα είναι οι βασικοί και ποιοι θα συμπληρώνουν τη 12αδα ή την 14αδα. Για να απαντήσω όμως στην ερώτηση, ναι οι δύο τελευταίες προκρίσεις είναι η βάση μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω»
-Απλά μια τρίτη σερί πρόκριση σημαίνει κάτι;
«Φυσικά και είναι πολύ σημαντική! Μην περιμένουμε ξαφνικά να γίνουν θαύματα. Ούτε οι προπονητές, ούτε οι αθλητές έχουν ένα μαγικό ραβδάκι με το οποίο μπορούν να αλλάξουν τα πάντα έτσι απλά… Ξέρουμε ποιες είναι οι συνθήκες, αλλά είμαστε αισιόδοξοι. Για μένα το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η παρουσία στα μεγάλα τουρνουά. Οι εικόνες που θα πάρουν οι αθλητές από τη συμμετοχή τους σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η τριβή που θα έχουν συναντώντας καθημερινά αθλητές παγκόσμιας κλάσης και παίζοντας μαζί τους, είναι πολύ σημαντικό».
-Κι αυτή η επαφή με το υψηλό επίπεδο είναι από τις σημαντικότερες ελλείψεις;
«Σαφέστατα… Όλη αυτή η αίγλη που δίνει η παρουσία στα μεγάλα τουρνουά, είναι τεράστιο κέρδος για τα παιδιά. Εφόσον καταφέρουμε να παγιώσουμε την παρουσία μας εκεί, τότε ο επόμενος στόχος θα είναι και η διάκριση. Είπαμε όμως χρειάζονται αργά και σταθερά βήματα ειδικά όταν έχεις να κάνεις με νέα παιδιά».
-Έχουν κληθεί πολλά νέα παιδιά, ανέφερες ότι θα κληθούν και κάποια άλλα. Αυτό καταρρίπτει το μύθο ότι δεν υπάρχουν νέα παιδιά στο βόλεϊ;
«Πάντα υπήρχαν παιδιά στο βόλεϊ. Γίνεται ένα λάθος τα τελευταία 10, 12 χρόνια, όταν ξεκίνησε δηλαδή η οικονομική κρίση και συμπαρέσυρε όλα τα υπόλοιπα, όπου υπάρχει πολύ έντονη σύγκριση του σήμερα με εκείνη την εποχή».
-Ίσως γιατί είχαμε καλομάθει από τη δική σας εποχή
«Πολύ πιθανό να ισχύει αυτό, αλλά το ότι είχαμε εκείνη την περίοδο μια πετυχημένη πορεία δεν σημαίνει ότι την έχουμε στο τσεπάκι μας και μπορεί να συμβαίνει μια ζωή. Βλέπεις ότι όλες οι χώρες έχουν προβλήματα αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να πω τι κάνουν οι άλλοι και τι δεν κάνουμε εμείς. Αυτό όμως που πρέπει να σταματήσει είναι το να συγκρίνουμε μονίμως τα νέα παιδιά με τους αθλητές του παρελθόντος. Τα πάντα ήταν διαφορετικά τότε συγκριτικά με σήμερα και δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση όσον αφορά πρώτα τους ανθρώπους και μετά τους αθλητές. Οι διαφορές είναι τεράστιες άρα κι εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε μ’ έναν άλλο τρόπο αυτά τα παιδιά. Η σύγκριση λοιπόν είναι τεράστιο λάθος κι αν ήμουν στη θέση τους θα κουραζόμουν πάρα πολύ μ’ αυτή τη διαδικασία. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι οι καλύτεροι από τους προηγούμενους αλλά πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο καθένας τους είναι μοναδικός και πρέπει να πάρουμε απ’ αυτόν ότι περισσότερο μπορούμε».
-Έλειπες τρία χρόνια στην Κύπρο, αλλά έχεις εικόνα από το πρωτάθλημα και τα νέα παιδιά. Πόσο αισιόδοξος είσαι;
«Πίστεψε με πάρα πολύ… Έχω εντυπωσιαστεί από τα νέα παιδιά και την εξέλιξη τους. Όταν βλέπεις να έχουν σταθερή παρουσία μέσα σε μία σεζόν και όχι απλά ένα σετ ή ένα ματς, αυτό είναι το σημαντικό. Αυτά που δεν είχα δει ήταν τα παιδιά μικρότερων ηλικιών και επίσης πρέπει να πω ότι έχω εντυπωσιαστεί. Παρακολούθησα το φάιναλ φορ των εφήβων, είδα προπονήσεις της εθνικής παίδων και υπάρχουν παιδιά που μ’ έχουν εκπλήξει».
-Απολαμβάνεις περισσότερο το βόλεϊ από τη θέση του προπονητή;
«Πάρα πολύ… Δεν λέω περισσότερο γιατί και ως αθλητής έζησα μεγάλες στιγμές»
-Τον έχεις «σκοτώσει» τον αθλητή μέσα σου;
«Το έχω κάνει από την άποψη ότι δεν μου λείπει. Ωστόσο δεν θέλω να αποβάλλω εντελώς αυτό που ένιωθα ως αθλητής γιατί πάντα θέλω να μπορώ να αντιλαμβάνομαι πως νιώθει το παιδί που προσπαθώ να καθοδηγήσω . Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι πρέπει να ‘αποβάλλεις’ τον αθλητή μέσα σου για να γίνεις προπονητής»
-Τι σου αρέσει περισσότερο στο ρόλο του προπονητή;
«Το γεγονός ότι αντιλαμβάνεσαι πλέον όχι τι κάνεις, αλλά γιατί το κάνεις. Και κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο. Δεν περίμενα κι εγώ να μου αρέσει τόσο πολύ. Αλλά να βλέπω έναν αθλητή να έχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα με την τεχνική του και να μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω, να ψάχνω πως θα τον βελτιώσω.»
-Ποιος προπονητής είναι αυτός που θεωρείς ότι έχει επηρεάσει περισσότερο τον τρόπο σκέψης σου;
«Αυτός που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης ήταν ο Μοντάλι… Μου αρέσει γενικότερα η ιταλική φιλοσοφία, αλλά ακόμη και τώρα ο τρόπος προπόνησης του είναι επίκαιρος».
