Η Γκαλερί Αργώ υποδέχεται στους χώρους της την Μαριέττα Αντιόχου, η οποία θα παρουσιάσει την καινούργια της δουλειά με έργα ζωγραφικής, κάτω από το γενικό τίτλο «σημεία φυγής…». Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Τρίτη 25 Απριλίου στις 7 το απόγευμα και θα διαρκέσει ως τις 20 Μαΐου 2023.
Σχετικά με την έκθεση αυτή της Μαριέττας Αντιόχου, η ζωγράφος και καθηγήτρια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Δάφνη Αγγελίδου υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: “[…] Η Μαριέττα Αντιόχου προσπαθεί μέσα από την ζωγραφική της, “εκ των έσω” κυριολεκτικά, να μάθει ό,τι είναι πιο κοντά σε αυτήν, προκειμένου να καταλάβει μια “ξένη ή καινούργια αλήθεια”:
Έργα εκ του φυσικού λοιπόν, με όλα τα χαρακτηριστικά που διέπουν μια τέτοια ζωγραφική. Σύνθεση, στερεότητα που πηγάζει από την παράδοση μιας παλιάς ζωγραφικής, ευαίσθητη φωτοσκίαση και στιβαρό σχέδιο με μετρημένη, έως ελάχιστη, χρήση του χρώματος. Είναι απαλλαγμένα από οποιοδήποτε πρόσκαιρο συναίσθημα, βασισμένα στην λογική και σε ό,τι βλέπει το μάτι, αναζητώντας μία καθαρότητα μορφής, σαν να κάνει ένα φιλοσοφικό σχόλιο σε σχέση με το οικείο τοπίο.
Σαν να βλέπει την προκυμαία και την θάλασσα για πρώτη φορά και να θέλει να μας μεταδώσει την συγκίνηση της επαφής της με τα πράγματα, μία υπαρξιακή ενατένιση της φύσης, αναζητώντας την δύναμη “εκ των έσω” να βλέπει με ουσιαστικό τρόπο και να απαλλάσσει την ζωγραφική της από τις φλυαρίες του παρελθόντος.
Αυτή η αφαίρεση δεν γίνεται αναίμακτα. Η πάλη με το χαρτί, η εμμονή του υλικού και ο αγωνιώδης τρόπος γραφής μαρτυρά μια επαναλαμβανόμενη τάση αφαίρεσης νατουραλιστικών στοιχείων και αντιλήψεων και μου δίνει την εντύπωση ότι επεκτείνεται στην αφαίρεση κοινωνικών προτύπων και καταστάσεων ή συμβάσεων σε μια “δονκιχωτική” αναζήτηση της ελευθερίας.
Ελευθερία που συμβολίζεται από την μακρινή θέαση των καραβιών, τα οποία όμως κινούνται προς το βάθος των έργων και απομακρύνονται συνεχώς, ακριβώς όπως η ιδέα της ελευθερίας απομακρύνεται με κάθε καινούργια κατάκτηση. Η ύπαρξη της υπερβολικής προοπτικής των αυστηρών τοπίων, στην οποία συμμορφώνονται ακόμα και τα υποβλητικά σύννεφα, μού δίνει την εντύπωση ότι συμβολίζει τα κοινωνικά στερεότυπα. Έτσι, το πλησίασμα προς την φύση γίνεται με εσωτερικότητα αλλά και με ένα επαναλαμβανόμενο αίσθημα φόβου, ίσως ενοχής αλλά και προσδοκίας προς τον ανοιχτό ορίζοντα.
Η έντιμη και καθαρή ματιά της Μαριέττας Αντιόχου, απαλλαγμένη από τα βάρη του παρελθόντος και την σύγχυση των σύγχρονων καιρών, είναι μια σύγχρονη θεώρηση των πραγμάτων και των καιρών που ζούμε, όπου η ‘’δονκιχωτική’’ ανάγκη για ελευθερία γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Χωρίς να υπάρχει τέλος, δουλεύοντας με την ζωγραφική, αποτυπώνει αυτό που φαίνεται καθαρά και είναι αναγκαίο σε όλους μας: ένα ένστικτο ζωής.”
