Ένας από τους καθιερωμένους όρους στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού είναι το employee engagement – που μεταφράζεται ως «εργασιακή δέσμευση» ή οργανωσιακή δέσμευση. Σύμφωνα με έναν κλασικό ορισμό «η εργασιακή δέσμευση αναφέρεται στην προσωπική εμπλοκή (σ.σ. του εργαζομένου), την ικανοποίηση και τον ενθουσιασμό για τη δουλειά του».
Άλλοι ορισμοί διαφοροποιούν την εργασιακή δέσμευση από την εργασιακή ικανοποίηση και τη συνδέουν με την ενσωμάτωση της εταιρικής κουλτούρας, την αφοσίωση του προσωπικού στο εταιρικό όραμα, τον εργασιακό ζήλο. Η εργασιακή δέσμευση, εφόσον θεωρήσουμε ότι είναι πηγαία και όχι προσποιητή ή αποτέλεσμα καταναγκασμού, είναι αυτό που κάνει τους υπαλλήλους μιας επιχείρησης να παραμένουν σε αυτήν, επειδή το θέλουν και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
To άγιο δισκοπότηρο του HR
Στα αυτιά ενός μέσου εργαζόμενου στην Ελλάδα τα παραπάνω ακούγονται από ουτοπικά ως εμετικά και παραπέμπουν στο πρότυπο του σπασίκλα, για να μην χρησιμοποιήσουμε χειρότερες λέξεις, όπως τσάτσος και γλείφτης.
Στο εταιρικό όμως γίγνεσθαι, η εργασιακή δέσμευση αποκαλείται «το άγιο δισκοπότηρο του HR» (Ηuman Resource Management). Είναι η ιδιότητα που πρέπει να εμπνέουν τα σωστά στελέχη στους υφισταμένους τους και να την προάγει ένα εργασιακό περιβάλλον που ευνοεί την επαγγελματική εξέλιξη του εργαζομένου, χωρίς να του στερεί χρόνο από την προσωπική και οικογενειακή του ζωή.
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει διαβάσει για τη θεωρία της αλλοτρίωσης του Μαρξ, για να είναι δύσπιστος απέναντι σ’ αυτά τα μανατζερίστικα κόλπα. Αν η δουλειά προκαλούσε τόσο κέφι και χαρά δεν θα τη λέγανε δουλειά – που κάνει συνήχηση με το δουλεία – αλλά δημιουργικότητα. Η εργασιακή δέσμευση είναι η άλλη όψη στα εργασιακά δεσμά. Και αν πιστεύουμε ακόμα ότι οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, οι δεσμευμένοι εργαζόμενοι δε νιώθουν ότι έχουν αλυσίδες, αλλά χρυσό μπρασελέ.
Διαβάστε περισσότερα στο δημοσίευμα του www.in.gr πατώντας ΕΔΩ
