«Δεν είναι τίποτα», είπα στον εαυτό μου, διπλωμένη στα δύο από τον πόνο, μισό τετράγωνο μακριά από το διαμέρισμά μου στο Μπρούκλιν. Ισως χτύπησα τα πλευρά μου. Ισως μου κοβόταν η ανάσα γιατί με είχε πιάσει πανικός μήπως ήταν κάτι πιο σοβαρό. Δεν θα άντεχα ένα ακόμα ιατρικό δράμα. Είχα κάνει ήδη μια επείγουσα εγχείρηση χολής πριν από έξι μήνες και μια επέμβαση στη σπονδυλική στήλη μόλις μια εβδομάδα πριν, για να αντιμετωπίσω τον εξουθενωτικό πόνο στον αυχένα και το χέρι μου. Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν ήταν τίποτα.

Γύρισα σπίτι χωρίς να ολοκληρώσω τον περίπατό μου, ελπίζοντας ότι θα ένιωθα καλύτερα μόλις καθόμουν. Δεν ένιωσα καλύτερα. Ο δόκτωρ… Google με ενημέρωσε ότι αυτός ο καινούργιος οξύς πόνος στη δεξιά πλευρά του θώρακα κοντά στην κλείδα, που συνοδευόταν από δύσπνοια, ίσως να ήταν κάτι σοβαρό. Θα μπορούσε να είναι θανατηφόρος.

Οι άνθρωποι παραβλέπουν ή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τα συμπτώματα που έχουν για πολλούς λόγους. Ο λογαριασμός του νοσοκομείου για μια ενδεχόμενη θεραπεία μπορεί να είναι αποθαρρυντικός. Ή δεν θέλουν να περιμένουν στην αναμονή επί ώρες. Ή έχουν προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες από αδιάφορους γιατρούς ή δυσάρεστες διαγνώσεις στο παρελθόν. Κάποιοι από μας, επίσης, πιστεύουμε ότι μπορούμε απλώς να το αντέξουμε. «Μη γίνεσαι βάρος» λέμε στους εαυτούς μας.