Ολοένα και περισσότερο φαίνεται ότι το πρόβλημα με τον πληθωρισμό δεν είναι οι μισθοί
Η συνηθέστερη εξήγηση για τον πληθωρισμό είναι ότι προκαλείται από αυξημένη ζήτηση, που με τη σειρά της προκαλείται από το αυξημένο διαθέσιμο εισόδημα προς κατανάλωση, δηλαδή από το να έχουν μεγαλύτερους μισθούς οι εργαζόμενοι.
Με έναν τρόπο αυτό συνδύαζε μια μονεταριστική οπτική – ιδιαίτερα προσφιλής σε αυτούς που αργότερα ονομάστηκαν νεοφιλελεύθεροι –, δηλαδή μια οπτική που θεωρούσε ότι το πρόβλημα ήταν η υπερβολική χρηματική κυκλοφορία με την εχθρότητα απέναντι στα συνδικάτα και το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Αυτό εξηγεί και γιατί διαμορφώθηκε έκτοτε μια αντίληψη ότι οποτεδήποτε υπάρχει αύξηση του πληθωρισμού, η μόνη λύση είναι η αύξηση των επιτοκίων από την Κεντρική Τράπεζα με σκοπό να επιβραδυνθεί η οικονομία, να αυξηθεί η ανεργία και έτσι να συγκρατηθεί η άνοδος των μισθών. Μάλιστα, ειδικά η ανεργία θεωρήθηκε κατ’ επανάληψη βασικός μοχλός μιας αντιπληθωριστικής πολιτικής, με αποκορύφωμα την ανάγκη να προσδιοριστεί το ποσοστό ανεργίας κάτω από το οποίο ανεβαίνει ο πληθωρισμός.
Κομμάτι αυτής της λογικής και η αντίληψη ότι ο πληθωρισμός είναι κατά βάση φαινόμενο που αφορά την πλευρά της ζήτησης, ότι είναι αποτέλεσμα πλεονάζουσας ζήτησης (δημιουργημένη είτε από υπερβολική αύξηση του χρήματος που κυκλοφορεί είτε (ή σε συνδυασμό) από την αύξηση των μισθών.
Αυτό που υποτιμήθηκε σε όλη αυτή τη συζήτηση είναι η παράμετρος της προσφοράς και κυρίως το σε ποιο βαθμό μπορούμε να έχουμε πληθωρισμό μέσα από την προσπάθεια για διατήρηση υψηλών περιθωρίων κέρδους ή ακόμη και για διεύρυνσή τους. Δηλαδή, υποτιμήθηκε η επίπτωση που μπορεί να έχει στον πληθωρισμό η αύξηση των τιμών, όταν δεν μπορεί να υπάρξει κερδοφορία μέσα από τον βασικό μηχανισμό που υποτίθεται ότι αυξάνει τα περιθώρια κέρδους, που είναι η αύξηση της παραγωγικότητας μέσα από οργανωτικές και τεχνολογικές τομές που τελικά μειώνουν το πραγματικό κόστος παραγωγής.
Διαβάστε την συνέχεια στο in.gr
